Een busrit uit de hel! Nooit meer!!

Hello!
Dit verslag kan ik geheel wijden aan de afschuwelijke busrit die ik heb gehad op eerste kerstdag!! Maar even terug naar hoe ik daar ben gekomen. Op dinsdag heb ik een touristenbus van Bukit Lawang naar lake Toba genomen. Deze rit zou zo’n 6 uur duren en heeft uiteindelijk maarliefst 10 uur geduurd! Ik zat met een Koreaans stel en hun zoon in de auto, de touristenbus was gewoon een soort minivan. Onze bagage paste net achterin de kofferbak. Halverwege de rit kwamen er twee Duitse meiden nog bij ons in de auto. Erg vreemd gezien zij ook vanaf Bukit Lawang kwamen. Maarja onze bagage paste niet meer met 2 personen extra. Een stoel op de achterbank was compleet bezet en de meiden zaten op elkaar gepropt op de achterste bank. Het waren best aardige meiden, maar volgens mij hadden die nog niet echt door dat ze in zuid-oost Azië waren en niet in Amerika…. Alles stonk en ze vonden de plekken die ze gezien hadden tot nu toe maar erg toeristisch. Waar waren ze geweest: Saigon, phnom penh en Siem reap. Kortom: de grootste en meest toeristische steden van Vietnam en Cambodja, verassend dat het dan toeristisch is??? Maargoed, dat werden geen nieuwe reisgenootjes.
Eenmaal aangekomen in Parapat ging de laatste ferry naar het eiland om 6 uur ’s avonds, dat konden we maar net redden. Terplekke heb ik nog snel een bus moeten boeken voor eerste kerstdag, omdat werd verteld dat de meeste bussen al vol zaten gezien de kerst en ik wilde de laatste bus hebben naar Bonjol en Bukittinggi. Hierna ben ik in de stromende regen op de ferry gestapt. Elk hotel heeft zijn eigen aanlegsteiger dus meteen bij de eerste kon ik er al uit. Bij Bagus Bay had ik een privé kamer met 2 bedden voor maarliefst: 5 euro!! Maar bij het ophangen van mijn muskietennet snapte ik waarom de kamer zo goedkoop was, er zat namelijk nog maar een halve lattenbodem in het bed. Toen ik op het bed stapte, zakte ik door een enorm gat tussen de latten heen. Dat werd dus de latjes verschuiven in de hoop dat ik nog redelijk zou slapen. Niet dus!! Tot 2 uur ’s nachts was er lawaai van drinkende en feestende mensen en de volgende ochtend om half 7 stonden de eerste kinderen al te schreeuwen en waren ze tegenover mij al druk bezig in de keuken. Kort nachtje dus... Die dag ben ik achterop een scooter een tour gaan doen door het eilandje. Ik heb heerlijk van het uitzicht kunnen genieten en ik ben naar de lokale markt geweest. Hier heb ik nog een traditionele Batak show gezien, met een hele creepy rare houten pop die werd bestuurd door iemand. Die kan zo in een horrorfilm!!
De rest van de dag heb ik wat gechilled en rondgelopen in de stad. En jullie verwachten dit niet, maar ik het echt een broodje kroket gegeten!! Lekker dat die was!! Die avond was er traditionele dans en zang in het hostel. Dus onder het genot van mijn saté zat ik te kijken naar 13 jarige meisjes die keer op keer hetzelfde dansje deden. En uiteraard werd Nienke, samen met nog 3 slachtoffers, uit het publiek gehaald om mee te dansen. Gelukkig was er niemand bekend in de buurt om dit moment op film vast te leggen om me ermee te chanteren! De volgende dag was het dan zover, na mijn ontbijtje heb ik mijn spullen gepakt en ben ik bij de pier gaan wachten op de boot. Vanaf het busbedrijf was me verteld 2 uur van tevoren aanwezig te zijn. Dus ik was netjes 2,5 uur te vroeg bij het kantoortje. Hup ik werd meteen in een krakkemikkig busje zonder gordels gegooid naar het busstation. Daar heb ik even gezeten en om half 1 kwam ineens de bus al aan. Mijn tas werd gepakt en zo werd alles de bus ingeladen, zonder dat ik kon vragen of dit wel goed was gezien deze bus 2 uur te vroeg was. Nou deze bus was dus niet 2 uur te vroeg, ze hebben me gewoon op een bus eerder gekwakt. Hier was ik erg pissig om omdat ik een stop wilde maken in Bonjol, een stadje waar de evenaar ligt die je passeert tijdens de busrit. Het was de bedoeling daar om 7 uur aan te komen en daar alleen een stop zou maken en de volgende bus naar Bukittinggi te pakken. Ik belde naar het kantoor in de bus hoe en wat, hoe laat ik daar dan aan zou komen. Tussen 5 en 6 uur. Nou prima, het in dan in ieder geval licht buiten.
Om je even een ideetje te geven van de bus volgt hier een omschrijving. De bus is een gewone tourbus met van die halve gordijntjes met van die kwastjes aan de onderkant er zijn ruime zittingen, waarvan de helft van de rugleuningen niet meer naar achteren kunnen. De airco staat loeihard, dus mensen zitten hier met skijassen aan en mutsen op in de bus. Ook werd de hele rit Indonesische muziek op vol volume gedraaid, uiteraard met de bijbehorende videoclip die op een scherm voorin werd getoond waarbij iedereen kon meezingen met de tekst. Na een half uur dacht ik al dat ik helemaal gek zou worden hier. Maar het kon nog erger! Na 2 uur moest ik namelijk naar de wc. Hier in Azië heb je vaak een bak water met een emmertje waarmee je wat water schept en daarmee de wc (zo’n frans gat) doorspoelt. Daar is niks mis mee. Maar wie heeft in godsnaam bedacht ditzelfde concept toe te passen in een minuscuul bustoilet!!! Ik kon al amper in de squathouding blijven staan gezien ze hier rijden als maniakken en de weg grotendeels uit gaten bestaat. Dus half leunend tegen de te ranzige muur heb ik mijn plasje kunnen doen waarbij vanuit die bak water naast mij continu water over de rand gutste, over mij heen natuurlijk. Uiteindelijk wilde ik met het emmertje doorspoelen, bleek er een gat in het emmertje te zitten. Toen ik eenmaal uit dit kleine hok verlost was, was ik vanaf mijn knieën tot in mijn sandalen helemaal zeiknat met doorspoelwater. Het errgste toiletbezoek in mijn leven!!!
Daarna begonnen er ineens een paar indonesische jongens tegen mij te praten in de bus. Ze wilden allemaal dat ik naast hun kwam zitten en vroegen echt alles aan me. Terwijl ik daar niet echt op zat te wachten, zelfs toen ik mijn oordoppen indeed schreeuwden ze naar me door mijn muziek heen; miss!! Miss!! Daarna moesten er uiteraard foto’s en selfies met mij gemaakt worden…. Uiteindelijk was een jongen wel aardig, maar na een uur begon hij ineens: “ik hou van jou! Mag ik met je mee naar Bali? Mag ik een kus.” Toen was ik al snel klaar met hem. Nooit gedacht dat de foto’s met een ex-vriendje nog van pas zouden komen.! Die heb ik snel onder die gast zijn neus gedrukt en gezegd dat het mijn vriendje was. Toen hield hij gelukkig eindelijk op met vreemde dingen vragen. Dus hij ging zielig in een hoekje zitten en steeds zeggen: you broke my heart!! *zucht*….

Ik ben een poging gaan doen om te slapen in de bus en we stopten onderweg een paar keer, maar ik wist niet waarom. Om 10 uur maakten we een lange stop en toen zag ik dat het voorwiel niet meer aan onze bus zat. Die gingen ze fixen, dat werd geheel op zijn indonesisch gedaan. Met bisonkit……. En ja, dit is geen grapje.
Toen we verder gingen rijden hield de chauffeur niet echt rekening met het feit dat ze net het voorwiel met lijm hebben gemaakt, dus dat werd nog 3 keer stoppen onderweg om het weer te fixen. Ik werd wakker gemaakt omdat ik in Bonjol was gearriveerd. Het bleek geen 6 uur te zijn maar gewoon 2 uur ’s nachts!!! Ze wilden me werkelijk om 2 uur ’s nachts uit die bus trappen. Ik dacht: dikke doei! Ik kan geen foto van de evenaar maken, ik kan niks en ik ga niet om 3 uur langs de kant van de weg staan wachten op een volgende bus. De man naast mij in de bus was zo vriendelijk dit te vertalen, dus ik kon gewoon in de bus blijven zitten. Maar ik baalde wel dat dit klotebedrijf me gewoon op de verkeerde bus had gezet. Hierdoor liepen mijn reisplannen compleet anders. Toen dacht ik alles wel gehad te hebben maar nee hoor. Ik werd weer wakker gemaakt en ik dacht: wat is er aan de hand, het is pikkedonker buiten. Bleek dat ik dus al om 5 uur ’s ochtends in Bukittinggi was aangekomen. Ik moest volgens het hotel een rood minibusje pakken naar het hotel. Dus ik heb bijna een uur staan wachten, waarvan een half uur in de regen langs de kant van de weg. Waarbij er uiteraard geen rode minibusjes waren… Uiteindelijk stopte er een vreemd mannetje op een scooter om te vragen waar ik heen moest. Dus ik zei naar mijn hotel, hij bood aan me daarheen te brengen voor een klein bedrag. Ik vertrouwde dit niet helemaal, maarja ik kon daar ook geen uren meer blijven staan. Dus ik ben met mijn enorme backpack achterop die scooter gestapt in de hoop dat hij me gewoon naar het hotel zou brengen en me niet zou beroven of me zou verkopen aan de seksindustrie. Je weet maar nooit in zulke landen! Uiteindelijk ben ik daadwerkelijk bij het goede hotel aangekomen, waar de mensen heel verbaast waren wat ik daar zo vroeg deed… Hoe ik in godsnaam het er levend van deze busrit heb afgebracht is een wonder!

Na 3 kopjes thee in het hotel en een heleboel uitleg van hun kon ik mijn spullen in de gang laten en werden er 7 telefoontjes gepleegd om voor mij een tour te fixen voor die dag. Wat nogal moeilijk was gezien het kerst was en heel veel chauffeurs niet werkten. Uiteindelijk kwam ik in contact met Roni, die me een leuke tour in elkaar heeft gezet zodat ik toch nog over de evenaar kon springen! Mijn chauffeur/ touguide was Ann, ookwel ome Ann. Een mannetje dat in eerste instantie nogal sacherijnig overkwam, maar dat uiteindelijk een ontzettend lieve man bleek te zijn. Hij informeerde naar mijn reis en waar ik woonde, dus ik verteld over mijn moeder. En hij was echt ontzettend geïnteresseerd in alles over de chemo enz. Ik dacht echt: waarom wil je dit weten. Toen bleek uiteindelijk dat zijn vrouw kanker had, ze moet nog 2 chemo’s van de 12 en dan hopen dat het weg is. Uit alles kon je merken dat deze man echt ontzettend bang was voor alles. We hebben uren zitten praten en ik heb hem tips gegeven waar ik kon. Want ja, ik weet ondertussen wel hoe het allemaal werkt. Hij noemde mij het meisje van 22 met de woorden van een wijze oude man. Haha! Uiteindelijk vertelde hij me dat hij dit allemaal aan niemand ooit heeft verteld, behalve aan mij. Ik vond het best erg om te horen dat hij niemand had waarmee hij hierover kon praten. Kan me voorstellen dat je je dan erg alleen voelt in de situatie. Maargoed, de tour was heel erg leuk en ik heb ook over leuke dingen met ome Ann gepraat. De volgende dag ben ik na een rondje in de stad wederom met hem een tour gaan doen. Dit keer achterop een motor, wat een stuk sneller ging en ook heel leuk was. Ik was niet de typische toerist die hij gewend was, want ik wilde veel van het koloniale tijdperk in Indonesië zien. Schijnbaar interesseert de gemiddelde toerist dat niet zo erg, dus hij kon me er niet veel over vertellen maar vertelde alles wat hij wel wist. Desondanks erg interessant! Ook heb ik veel lokaal eten gehad! Ik werd helemaal volgepropt met lekker eten, ik heb zelfs recepten meegekregen van het 80-jarige oude dametje dat het gerechtje keto prak voor ons had klaargemaakt! Echt ontzettend aardig! Ik verbaas me hier elke keer weer hoe oprecht aardig de mensen hier zijn. Aan het einde van de tour heeft Ome Ann me meegenomen naar zijn huis, daar werd ik voorgesteld aan zijn vrouw. Een vrolijke en lieve Russin die me met open armen ontving en meteen koffie maakte. Zo ontzettend vriendelijk en ze vond het zo oprecht leuk dat ik daar in huis was. Het was wel even heel confronterend om haar zo te zien, met zo’n zelfde soort mutsje als mijn moeder droeg toen haar haren uitvielen. Maar voor iemand die 10 chemo’s heeft gehad zag zij er echt nog goed uit. Ik hoop echt voor hun beide dat hun verhaal wel een goede afloop heeft. Die avond heb ik afscheid genomen van Ann, die ondertussen al in tranen uitgebarsten was. Ik hoop dat hij iets heeft gehad aan mijn luisterend oor en wijze oude mannen woorden…
De volgende dag zou Roni naar het vliegveld gaan om een stel op te halen. Hij bood aan om mij mee te nemen naar het vliegveld, hij moest er immers toch heen. Hij wilde er niks voor hebben en heeft zelfs nog op koffie getrakteerd. Zo ontzettend oprecht aardig zijn de mensen hier! Daar kunnen de Nederlanders nog wel wat van leren! Roni en ik hebben 2 uur zitten praten over van alles en nogwat. Zijn vrouw is Nederlands, dus hij kon ook een beetje Nederlands praten. Ik merkte wel dat hij heel graag wilde dat ik ook een Indonesische vriend ging vinden. Allemaal hier willen ze me koppelen aan een Indonesiër en ze willen allemaal weten waar je op valt en wat jou type is. Hele privé dingen voor ons Nederlanders, maar hier is het heel normaal om alles te vragen aan iemand. Ze kennen geen grenzen daarin. Maar helaas moest ik Roni toch echt teleurstellen, want hoe aardig ik de mensen hier ook vind, ik vind Aziaten na bijna 2 maand nog steeds absoluut niet aantrekkelijk. Geef mij maar een mooie blonde Hollandse jongen! Uiteindelijk kwamen we ruim op tijd op het vliegveld aan. En hier zit ik dan dus nu, te wachten op mijn vlucht naar Bali. Dat wordt iets heel anders dan het primitieve Sumatra!
Liefs!