Met een Dingostok op pad in K'Gari.

Hey allemaal!
Hier weer een berichtje na een tijdje niet in de bewoonde wereld te zijn geweest. We zijn deze week gestart in rainbow beach, niet een heel bijzonder stadje. Eigenlijk valt er helemaal niks te beleven. We snappen nog steeds niet helemaal waarom het rainbow beach heet. Het heet zo vanwege de verschillende kleuren in het zand. Maar de kleuren hebben op ons niet echt hele erge indruk gemaakt. De afgelopen dagen zijn we op Fraser island geweest, ook wel k’Gari genoemd. Dit eiland bestaat geheel uit zand en er is een groot scheepswrak aangespoeld waar de resten nog van aan land liggen. Hier gingen we dus gezellig kamperen! Met een dun rottig matje, natte slaapzakken en een lekkende tent hadden we na dag 1 al geen zin meer. Gelukkig kon onze tourguide Dave ons wel weer opvrolijken. Stel je hierbij voor jonge vent, dat echt enorme klerenkast van 2 meter is, met rood haar aan de zijkant opgeschoren en een grote rossige baard. Met een bierbuik en armen en benen wat ongeveer boomstammen zijn en die altijd op blote voeten loopt. Iemand waar je dus absoluut geen ruzie mee wil hebben. Maar echt een top gids! Hij liep overal mee en vertelde overal wat over, hele leuke verhaaltjes. Je ziet gewoon dat hij elke dag van dat eiland geniet en groots respect heeft voor de cultuur restanten van de Aboriginals. Overal konden we balspellen doen en er werd heel wat afgelachen. Superleuke tijd gehad en het was ook echt een prachtig eiland. We moesten wel oppassen voor Dingo’s. Dit zijn een soort honden, ze zien er lief uit maar als je ze geen eten geeft dan vreten ze jou gewoon op. Dus we kregen een hele waslijst aan regels mee. Wij mochten geen spullen in de tent laten, als je er niet in zat moest alles terug in de auto worden gestopt. Als je in de tent sliep mocht je niks meenemen wat rook, zoals lenzenvloeistof, muggenspray wat dan ook. En wat doet Sieta!!! Die neemt haar hele rugzak mee inclusief koekjes! Die heeft de halve nacht dan ook met de harde regen wakker gelegen omdat ze bang was dat een dingo onze tent zou verscheuren. Ook als we naar de wc moesten of ergens heen gingen lopen, moest je altijd met een buddy en een dingostok op pad. Die dingostok moest je als volgt gebruiken: komt een dingo zo dicht in de buurt dat je hem met die stok kan aanraken, SLA HEM DAN HEEL HARD!! Dit moesten we doen om de natuurlijke balans te houden. Dingpo’s zijn namelijk niet meer bang voor mensen en daardoor gebeuren er steeds meer ongelukken. Ze liepen ook gewoon rondom onze rijdende auto heen, en gingen er voor liggen, die beesten waren nergens bang voor. Daarom moesten wij ons zo agressief mogelijk gedragen tegen die beesten. Gelukkig ben ik er niet een tegen gekomen, dus onze dingostok hebben we niet hoeven gebruiken. Maar ze hebben ’s nachts wel rondom onze tenten gelopen… Op het eiland reden we in een karavaan van 3 jeeps. Wij mochten zelf ook rijden, lekker scheuren op dat strand. Wel vreemd want ze rijden hier links, dus alles in de auto zit anders en je hebt de neiging heel ver naar links te rijden en sturen. Als je dit dus te veel deed in het mulle zand kon je slippen, dat gebeurde bij een aantal mensen dan ook. Dit ging 1 keer bijna fout en was de auto half gekanteld tegen een duin op, gelukkig niet tegen een boom. Ik slipte gelukkig niet zo erg, maar ik kwam natuurlijk gewoon vast te zitten in het zand…. Gelukkig de taiwanees achter mij ook, maar met even achteruit en daarna vol gas weer vooruit toch eruit kunnen rijden. Wel echt lachen om over het strand te scheuren in zo’n enorme bak soms wel 80 km/h!!! Met de jeeps reden we naar verschillende meren toe waar Dave overal weer een verhaaltje vertelde. In lake Mckenzie heb ik op de laatste dag nog even mijn haren gewassen met het zand en mijn tanden gepoetst. Na wat gesproest en gekokhals voelden mijn tanden wel echt een stuk schoner aan. Ook mijn haar was van vettig touw veranderd in glanzend zacht haar. Kortom: lake McKenzie functioneert als goedkope beautyspa. We zijn nog de eli creek ingelopen, waar we voor de foto’s van dave een crocodyle face moesten trekken. Oftewel alleen je neus en ogen boven water en dan proberen een gekke bek te trekken. Het water uit deze beek kon je drinken en was het beste drinkwater dat we tot nu toe hier hebben gehad. Gezien het kraanwater hier naar chloor smaakt. Na eli creek gingen we naar Indian head, waar we wederom van Dave een mooi verhaal te horen kregen. Nouja mooi, het was met name een schokkend verhaal over hoe Fraser Island zijn naam heeft gekregen. Dit kwam door ene Eliza Fraser. Haar man, een kapitein, was tijdens een schipbreuk overleden, zij en de crew spoelden aan op het eiland. Daar werden ze door de Aboriginals verzorgd en kon zij uiteindelijk terug naar Engeland met een ander schip. De rest van de crew bleef in Australië. Eenmaal in Engeland wilde ze mensen vertellen over de goedheid van de Aboriginals, maar eigenlijk niemand wilde dit verhaal horen. Dus wat heeft ze gedaan, ze heeft een boek geschreven hoe de Aboriginals haar man hebben vermoord en opgegeten. Gruwelijke verhalen over kannibalisme en hoe verschrikkelijk ze behandeld was en niemand het er levend van heeft afgebracht, behalve zij. Een groot onzin verhaal, maar wat Engeland op zijn kop zette. Hierna begon de grote klopjacht op Aboriginals. Ze werden overal opgespoord en gevangen gezet of vermoord. Rond 1850 (geloof ik) zijn 250 mensen, voornamelijk vrouwen en kinderen, naar Indian head gebracht. Waar ze met z’n allen die enorme klif af zijn geduwd, allemaal stuk voor stuk ter pletter geslagen tegen de rotsen en het water. Een gruwelijk verhaal, wat erg indruk op me heeft gemaakt. En waardoor ik het eiland K’Gari ga blijven noemen en een petitie ga tekenen om dit eiland weer zijn oude Aboriginal naam terug te geven. Ik kan het verhaal niet zo overbrengen als Dave op ons heeft gedaan, maar als jullie willen kunnen jullie ook de petitie tekenen. Ik zal de link nog onderaan zetten. Door dit verhaal en nog veel meer die Dave heeft verteld, snap ik steeds beter waarom de Aboriginals hier zo onaardig doen tegen blanken. Tenminste ik zou ook niet aardig zijn tegen mensen die me mijn cultuur hebben verwoest, mijn leefstijl hebben afgenomen en die bijna mijn hele familie hebben uitgeroeid. Dat zou hetzelfde dat wij nog door de Duitsers werden overheerst, 90% van de Nederlanders was vergast en wij op straat moeten leven omdat onze huizen worden platgegooid voor een Duitse bierbrouwerij. Iets wat je niet echt kunt voorstellen. De verhalen van Dave hebben me echt geraakt. Je kijkt nu wel anders naar dit toeristische zandeiland. Desondanks heb ik er echt een toptijd gehad, onwijs mooie plekjes gezien. Ook nog een dode schildpad, die was aangespoeld op het strand. Hij was echt enorm! Wel een halve meter, maar wel Dingo voer voor die avond vrees ik…
Eenmaal weer aangekomen in Rainbow beach een nachtje geslapen en de volgende dag de bus naar Brisbane. Dit werd een hele dag achter de pc om te studeren voor mijn duikcertificaat. Maar dit wordt verder toegelicht in het volgende verslag!
Groetjes!!