Het beste van Australië maken

Vandaag zijn Sieta en ik afzonderlijk op pas geweest. Ik ben naar de open dag van het rehabilitation centre gegeaan van het ziekenhuis. Ik was wel benieuwd hoe dat er in Australië eruit ziet en hoe het werkt. Dus ik ben met de lokale bus daarheen gegaan. Het is echt een ouderwetse bus, je betaald allemaal cash 3 dollar en dan kun je 3 uur reizen waar je maar heen wilt. Er zaten veel aboriginals in de bus, maar niemand ging eigenlijk naast hun zitten. En de meeste mensen keken niet heel vriendelijk naar ze. Dus volgens mij is dat hier best nog wel een issue. De mensen kunnen niet meer op hun traditionele manier leven zoals vroeger. Dus ze moeten werken anders hebben ze niks te eten, want al hun land is gewoon bezet. Dus wij zien overal groepjes aboriginals op straat en in parkjes die vaak dronken zijn en lopen te schreeuwen en zitten te bedelen. Ik kan me ergens nu wel voorstellen waarom deze mensen zo boos doen tegen blanken. Immers de Engelsen kwamen hier gewoon met hun geweren en zeiden: ‘dit is nu van ons’. Hun land is ingepikt en ze moeten zich nu maar aanpassen aan een andere cultuur. Eigenlijk is het dus echt ontzettend oneerlijk.
Maargoed, eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis was het even zoeken naar het centrum. Maar toen ik er eenmaal was, was het echt te gek. Er waren niet heel veel mensen dus de rondleiding was met een klein groepje. Het personeel vond het zo leuk dat ik was gekomen, ik was namelijk de enige die niet van het ziekenhuis was. Ze waren helemaal verbaasd hoe ik er überhaupt van wist en heb besloten hierheen te gaan. Dus dat was supertof! Het was echt een ontzettend klein centrum, er was maar 18 bedden voor mensen om te behandelen, dus echt ontzettend weinig. De fysioruimte bestond uit 2 kleine kamers volgepakt met apparaten en spullen. Niet heel ideaal dus. Dit komt omdat ik Darwin maar 50 duizend mensen wonen en in heel de Northern terratory vijfhonderdduizend. Dit is echt heel erg weinig voor een gebied waar Nederland echt minstens 10 keer in past. Daarom hebben ze ook weinig ziekenhuizen, een stuk of 5-6. Het probleem is hier dan soms ook als je bv een beroerte krijgt in je eigen dorp, dat je soms 12 uur moet reizen om in een ziekenhuis te komen. Dat kun je je toch niet voorstellen?! Ik heb een tijdje met de fysio’s staan praten en een van die meiden zei dat Darwin wel echt heel klein is voor revalidatie. Melbourne en Sydney hebben veel grotere ziekenhuizen. Er worden dan ook vaak mensen overgevlogen voor revalidatie in een ander ziekenhuis. Deze mensen zien hun familie dus een half jaar niet, echt zo bizar! We mogen maar blij zijn met dat zorgsysteem bij ons in Nederland en dat we overal binnen 3o minuten wel in een ziekenhuis kunnen komen. Desondanks kan iedereen hier in Australië gratis zorg krijgen. Mensen betalen hier gruwelijk veel belasting, maar hierdoor kan iedereen geholpen worden met alles! Erg prettig om te weten dat als me ook maar iets gebeurd, ik altijd word geholpen. Na de rondleiding hadden we een lunch, met lekker broodjes en zelfgebakken scones door een aantal patiënten. Hierna weer terug met de bus, waar ik in de bus erachter kwam dat ik de fietssleutel nog in mijn tas had zitten. Sieta moest de fietsen om 12 uur terug brengen en het was al half 2, dus hoopte dat ze iets heeft kunnen fixen. Toen ik terug kwam, was ze net naar het strandje gelopen. Dus ik kreeg een appje binnen met het verhaal. Ze had in de fietsenwinkel gezegd dat ik naar het ziekenhuis was en dat de fietsen aan elkaar zaten dus dat ze de fietsen niet in kon leveren. Die man dacht: hoezo is je vriendin naar het ziekenhuis, gaat alles goed? Dus Sieta heeft heet slim een lulverhaal opgehouden dat ik me niet lekker voelde en het moest laten checken. Zodat we niet onze borg kwijt zouden zijn, of de fietsen nog een dag moesten huren. Dus toen we de fietsen terug brachten had ik een heftige “blaasontsteking”. En die man was er heel chill onder, geen probleem als alles maar weer goed met me kwam. Prima dus! Hierna ben ik met Micheal, een Duitse jongen uit ons hostel naar het strandje gegaan, even gezwommen en gekletst over van alles. Goede tips gekregen van hem. Sieta haar pinpas deed het alweer niet, dus dat was zij ondertussen aan het oplossen. Maar alles loste zich wel weer op. ’s Aovnds zijn we naar de night market geweest op het strand. Super leuk! Allemaal kraampjes met Australische rommel, zoals krokodillentanden, van alles van krokodillenleer en kangaroo leer. Ik wist niet eens dat je leer kon maken van de huid van zo’n fluffy beestje. Ook waren er heel veel kraampjes om te eten. Na de goedkope chili con carne wilden we wel een lekker toetje. En wat hadden ze daar: een poffertjeskraam!!!! Dus poffertjes met fruit en ijs gegeten, heerlijk!! Echt genieten! Toen weer terug naar het hostel gelopen en vroeg naar bed, want morgen beginnen we aan onze eerste tour!